บอกรักแม่...แย่จัง!
โหยยยย!…นานแล้วล่ะที่ผมไม่ได้บอกรักแม่
ครั้งสุดท้ายที่พูดออกไปก็น่าจะสมัยอนุบาลโน่น
ยิ่งโตผมก็ยิ่งรู้สึกเขินเกินกว่าจะพูดคำนี้
เดาว่าหลายคนก็คงมีอาการแบบเดียวกัน
และรู้สึกว่าสิ่งที่แม่ทำมันธรรมดามากในสายตาเรา
.
เช้าๆ แม่ชอบตื่นมาทำกับข้าวเตรียมไว้ให้
ทำมาตั้งแต่ผมเรียนอนุบาลจนจบมหาลัย
เสื้อผ้าเรียบๆ ที่ใส่ทุกวันนั่นก็ฝีมือแม่รีด
ไม่นับจานชามที่ล้างสะอาด ห้องน้ำที่ขัดประจำ
ผลไม้ที่ต้องมีติดตู้เย็นไว้ตลอด
จะเลิกงานดึกแค่ไหน กลับมาผมก็ต้องได้ยินแม่ถามว่า
“กินข้าวมาหรือยัง”
ไม่รู้สิ…แม่ก็เป็นของแม่แบบนี้มาตั้งนานแล้ว
และคงนานจนทำให้เรารู้สึกว่า “ก็เฉยๆ”
ความรักที่อยู่ใกล้มากๆ อาจทำให้เรามองไม่เห็น
ไม่เคยใส่ใจ ไม่ต่างจากลมหายใจ
ที่ปกติเราไม่เคยรู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังหายใจอยู่
จนวันที่ต้องขาดมันไปนั่นแหละ ถึงจะรู้ว่าสำคัญขนาดไหน
ถึงเข้าใจว่า มีค่ามากกับชีวิตเพียงใด
ความรักของแม่ก็เช่นเดียวกัน อยู่ใกล้ชิดเราทุกวัน
ใกล้จนเรามองไม่เห็นและไม่รู้!
บางทีรักของแม่ก็อยู่ในรูปคำห่วงใยถามไถ่
แต่เราดันตอบเป็นเสียงจิ๊จ๊ะน่ารำคาญใส่
บางครั้งอยู่ในรูปเสียงบ่น แล้วเราก็สวนด้วยเสียงตะคอก
หลายคราวก็อยู่ในโหมดเจ้ากี้เจ้าการจัดโน่นเตรียมนี่ให้
ส่วนเราก็ได้แต่ส่ายหัว เห็นแต่ความไม่เข้าท่า
ผมลองถามตัวเองเล่นๆ ว่า ถ้าวันหนึ่งไม่มีรักของแม่แล้ว
เราจะทำอย่างไร จะรู้สึกเฉยๆ อยู่อีกไหม
ผมเริ่มเห็นภาพสิ่งที่เราเคยทำนั้นต่างหากที่ไม่เข้าท่า
เห็นความพิเศษที่ซ่อนอยู่ในความรักแสนธรรมดาของแม่
และรู้แล้วว่า ทำไมตัวเองถึงรักแม่มากขึ้นทุกวัน…
แต่สำหรับเรื่องบอกรักแม่ ก็คงแย่ตรงที่ผมไม่กล้าเอ่ยปาก
ไม่ได้แสดงออกสายนั้น เน้นแต่สาย ”ลงมือทำ”
ทำอะไรก็ได้ให้แม่ดีใจและภูมิใจกับลูกคนนี้น่ะครับ
