ถ้าไม่ฝึกลูกให้นั่งกินดีๆ กว่าจะกินแต่ละคำต้องตามไปป้อน แบบนี้พ่อแม่เหนื่อยแน่นอน ยิ่งถ้าต้องไปกินข้าวนอกบ้าน แล้วลูกนั่งกินที่โต๊ะอาหารไม่เป็น วิ่งเล่นไปมา จะกลายเป็นกิจกรรมน่าเอือมระอาไปเลย
วิธีแก้ปัญหาคือ เวลากินบอกลูกว่า เรา (พ่อ แม่ ลูก) จะนั่งกินกันจนเสร็จ เสร็จแล้วถ้าลูกจะเล่นค่อยไปเล่นได้ กำหนดเวลากินไว้ 30 - 40 นาที แล้วแต่บ้าน
ถ้าลูกโอ้เอ้กินไม่เสร็จ พอถึงเวลาคือเก็บ
ถ้าเล่นอาหาร หรือโวยวายโน่นนี่ ถ้าเตือนแล้วไม่หยุด คือเก็บทันที ไม่มีอาหารหรือขนมให้อีก จนกว่าจะถึงมื้อถัดไป
ถ้าลูกร้องไห้ ออดอ้อนน่าสงสาร ให้พูดกับลูกดีๆ ว่า “แม่เตือนหนูแล้วนะจ๊ะ แต่หนูไม่กินเอง” ถึงเวลาเก็บก็คือเก็บ รอมื้อถัดไป ตั้งเป็นกฎการกินอาหารไว้แบบนี้
สรุปง่ายๆ คือ ถ้าห่วงเล่น ลีลามาก กินไปเขี่ยเล่นไป อมข้าว ฯลฯ พอถึงเวลาเก็บคือเก็บ และบอกลูกว่าจะไม่มีอาหารหรือขนมระหว่างรอมื้อถัดไป
ฝึกลูกนั่งกินข้าวที่โต๊ะอาหารตามเวลาที่กำหนด ความจริงไม่ยาก แต่ยากตรงที่พ่อแม่มักใจอ่อน กลัวลูกหิว แต่ถ้าทำได้ ลูกจะรู้ว่าถ้าไม่นั่งกินดีๆ หรือกินน้อย ผลลัพธ์คือหิว และจะไม่ได้กินอะไรด้วย พอถึงมื้อต่อๆไป เขาจะตั้งใจกิน ไม่งั้นลำบากแน่ เด็กจึงเกิดการเรียนรู้ว่าควรทำอะไรเพื่อจะไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องหิวแบบนั้นอีก
ข้อดีคือ ลูกจะรู้จักควบคุมตัวเองเป็น รู้ว่าแค่ไหนคืออิ่มสำหรับเขา มั่นใจในตัวเองมากขึ้น ภูมิใจที่ตัวเองทำได้ (ทุกครั้งที่ลูกกินข้าวหมด กินไม่เลอะเทอะมาก ใช้เวลาไม่นาน พ่อแม่ควรชมและให้กำลังใจเขา) รู้จักวินัย รู้จักหน้าที่ รู้จักมารยาท และนำไปสู่การพัฒนาตนเองอีกหลายเรื่อง แค่เริ่มจากนั่งกินข้าวดีๆ นี่แหละค่ะ
การใช้นิทานช่วยปลูกฝังสุขนิสัยของลูกก็เป็นสิ่งที่ควรทำ เพราะเด็กซึมซับได้ง่าย
และชอบทำเลียนแบบพฤติกรรมตัวละครในนิทานที่เขาชอบ
นิทานป๋องแป๋งชุด วัยเยาว์ เป็นนิทานที่ช่วยพัฒนาสุขนิสัยพื้นฐานของลูกได้
เรียนรู้การกินผัก/ของมีประโยชน์ การแปรงฟัน การแต่งตัว และการเข้านอนตรงเวลา
เป็นสุขนิสัยเริ่มต้นที่เด็กเล็กควรเรียนรู้
(ขอบคุณภาพประกอบจาก freepik.com)
